<> "Reizen, waarom?!?"
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
18 Januari 2008 | Australië, Sydney
Reizen is toch niet altijd rozengeur en maneschijn, daar zal iedere reiziger/backpacker het wel met me over eens zijn. Zeker als je voor (bijna) een jaar weg bent.
Hier een paar algemene, potentiele, downmomenten:
- Op t 1e begin --> alles is nieuw, eindelijk weg van huis, eindelijk je droom waarmaken, maar toch ook nog maar net weg van huis en al het bekende.
- geen plan/doel hebben --> "Wat doe ik in hemelsnaam hier?!?"
- in je eentje zijn --> alleen is toch ook maar zo alleen
- nieuwe vrienden achter laten --> telkens weer afscheid nemen, voor even of voorgoed, je weet t nooit
- weg zijn van huis, (ex)vriend(in), vrienden
Reizen is vermoeiend: elke keer weer nieuwe omgeving, nieuwe mensen, elke keer je verhaal weer opnieuw vertellen. elke keer weer nieuwe indrukken, nieuwe plaatsen, elke keer weer toeristisch doen.
Contact met thuis is anders, voor je downmomenten heb je echt andere reizigers nodig, want thuis kunnen ze niet of maar moeilijk begrijpen wat je meemaakt. Tuurlijk, het helpt om naar huis te bellen, want zij proberen je op te beuren. Maar alleen je mede-reizigers herkennen het gevoel en hebben t zelf ook (gehad).
Want zelfs de mooiste momenten kunnen heel eenzame, verdrietige en frustrerende gevoelens opleveren. Zoals toen ik langs de great ocean road reed, echt met recht de prachtigste kustlijn van australie. Het was spectaculair mooi, maar op hetzelfde moment was mijn relatie met Tim op een diepste punt beland en kon ik alleen maar aan hem denken en willen dat hij het moois ook kon zien. Dat we het samen konden ervaren. Weten dat hij zich klote voelde en dat ik de beste tijd van mn leven zou moeten hebben, gaf me zo'n rot- en schuldgevoel, dat ik niet de beste tijd van mn leven kon hebben. Maar hoe kon ik me niet gelukkig voelen op zo'n toppunt van mn reis door Oz?!? Ik moest Tim even uit mn hoofd zetten, anders zou dat mn mooiste moment verpesten. Maar juist het feit dat ik even niet aan hem 'mocht' denken, was zo frustrerend dat dat bijna het moment verpeste. En daarbovenop kon ik alleen maar aan hem denken, waarmee we dus weer terug zijn bij het begin van deze cirkel. Zie je het dilemma?
"I'll be home for Christmas"
Ik was aan t begin van mn reis bij mn oudtante Annie en haar man Bryan. Ik had haar toen gezegd dat ik t leuk zou vinden Kerst en Oud en Nieuw bij hen te vieren. Ik was naar t noorden gereisd, had gewerkt, was naar t westen gevlogen en terug naar t zuiden en oosten gereden. Het 'rondje' was af. En ik kwam op 1e kerstdag aan. Toen kwam een tijd van 2 heel verwarrende weken omdat ik zoveel leuke dingen gedaan had en nog steeds aan t doen was, maar ik in mn achterhoofd dacht aan thuis, sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Een periode van het jaar waarin er (toch, ondanks alles) een bepaalde sfeer heerst thuis, die ik nu toch wel miste.
Dit was een periode waarnaar ik toegeleefd had. Ik had iedereen die t vroeg verteld: "I'm going to my great aunt in Collaroy, Sydney, for Christmas and New Year." En toen was t plotseling zo ver, was t minder bijzonder dan wat je ervan verwacht had, is t binnen no-time voorbij en moet je weer verder. Maar wat nu? De plannen waren op. Ik had geld nodig, moest dus gaan werken, maar waar?!? Het kan overal, zo veel keuzes....
En dan struikel je bijna over de oplossing: 2 meiden die ik net ontmoet had in t hostel, en die t ook even niet meer wisten, wilden een auto gaan huren en naar melbourne rijden. Als ik ergens heen moest, zou t toch naar t zuiden zijn, en gaan fruitplukken ergens langs de kust. Ik kon alleen in Tassie fruitpluk plaatsjes vinden die langs de kust lagen. Vanaf waar vertrekt de veerboot? --> Melbourne. De puzzel was compleet. We konden alleen pas een week later vertrekken.
Dus omdat je een paar dagen over hebt, kun je gemakkelijk 1 dag uittrekken om vrijwillig jezelf in t zweet te werken op de onderhoudsdag van een houten, deels dwarsgetuigde, 3-master. Wie weet doe je er nog goede contacten op.. Voor je t weet, ben je daar een week als vrijwillige deckhand een week aan het zeilen in Sydney Harbour met het Operahouse en de Harbour bridge op de achtergrond. Hoezo rotgevoel?!?
Dan begint je trip naar Melbourne. En geloof me of niet, maar de beste tijd van het reizen, (vind ik,) is als je ook daadwerkelijk in je auto of busje op de weg zit. Dus mijn geluk kon niet meer op. We kwamen aan in Melbourne, gingen een dagje uit. Ik had afgesproken met een reisgenote die ik een half jaar niet gezien had, heel veel bijgekletst en heel veel lol gehad. De volgdende dag merk ik dat ik eig weer nergens zin in heb, hang ik 2 uur nietsdoend rond aan de waterkant en lig ik vervolgens op mn bed in mn hostel aan mn notebook te vertellen hoe klote t reizen wel niet kan zijn, dat ik er geen zin meer in heb en naar huis wil.
Maargoed, je plannen zijn nog niet afgerond, je doelen nog niet bereikt, dus je houd even vol, rust een dag uit, zet je gedachten op een rij, schrijft het rotgevoel van je af en bedenkt dat alles over 1,5 weer goed komt als je de veerboot pakt en weer verder trekt. Naar huis gaan zit er niet in, er komen nog zoveel leuke dingen op je pad, je krijgt er spijt van als je nu teruggaat, en bovendien is t in Nederland nu toch veel te koud.
Vervolgens ga je naar een internetcafe en geef je toe aan de rest van de wereld dat reizen toch heel anders is dan wat je ervan verwacht had en dat je iedereen toch wel heel erg mist (af en toe, heel soms, een klein beetje). Nee echt, vooral als alles even te veel is en je erg moe bent van het reizen, alle ervaringen en nieuwe dingen in zo'n korte tijd (een land groter dan Europa een paar keer doorkruisen in 7,5 maand tijd is niet niks..).
Gelukkig is t een stuk makkelijker om dat toe te geven via een weblog ongeveer halverwege je reis, dan achteraf als je terug bent en op je weblog alleen maar positieve verhalen hebt staan... Het doet een beetje onder aan mn trots, maar dat moet dan maar. Het reizen en alle nieuwe ervaringen hebben mij denk ik sterk genoeg gemaakt dat ik dat deukje in mn ego wel aan kan..... :-P
Zo, dat is eruit. En het gaf me tenminste iets om te doen en de tijd mee op te vullen...
Ik hoop (opnieuw) dat ik mn weblog weer wat vaker kan updaten.. maar uit ervaring blijkt dat dat meestal toch niet lukt en t weer een maand later wordt.. we zien wel. Je kan t leven niet altijd beinvloeden. Een beroemde quote (ik weet alleen niet van wie): "Life is what happens to you while you're making other plans", of misschien wel "while you're making no plans at all". Dat laatste is een toevoeging van mijzelf...
Enjoy life!!! Ik weet niet of dat aan jullie gericht is, of meer aan mijzelf, maar geniet er toch maar van! ;)
Liefs, Sanne
Hier een paar algemene, potentiele, downmomenten:
- Op t 1e begin --> alles is nieuw, eindelijk weg van huis, eindelijk je droom waarmaken, maar toch ook nog maar net weg van huis en al het bekende.
- geen plan/doel hebben --> "Wat doe ik in hemelsnaam hier?!?"
- in je eentje zijn --> alleen is toch ook maar zo alleen
- nieuwe vrienden achter laten --> telkens weer afscheid nemen, voor even of voorgoed, je weet t nooit
- weg zijn van huis, (ex)vriend(in), vrienden
Reizen is vermoeiend: elke keer weer nieuwe omgeving, nieuwe mensen, elke keer je verhaal weer opnieuw vertellen. elke keer weer nieuwe indrukken, nieuwe plaatsen, elke keer weer toeristisch doen.
Contact met thuis is anders, voor je downmomenten heb je echt andere reizigers nodig, want thuis kunnen ze niet of maar moeilijk begrijpen wat je meemaakt. Tuurlijk, het helpt om naar huis te bellen, want zij proberen je op te beuren. Maar alleen je mede-reizigers herkennen het gevoel en hebben t zelf ook (gehad).
Want zelfs de mooiste momenten kunnen heel eenzame, verdrietige en frustrerende gevoelens opleveren. Zoals toen ik langs de great ocean road reed, echt met recht de prachtigste kustlijn van australie. Het was spectaculair mooi, maar op hetzelfde moment was mijn relatie met Tim op een diepste punt beland en kon ik alleen maar aan hem denken en willen dat hij het moois ook kon zien. Dat we het samen konden ervaren. Weten dat hij zich klote voelde en dat ik de beste tijd van mn leven zou moeten hebben, gaf me zo'n rot- en schuldgevoel, dat ik niet de beste tijd van mn leven kon hebben. Maar hoe kon ik me niet gelukkig voelen op zo'n toppunt van mn reis door Oz?!? Ik moest Tim even uit mn hoofd zetten, anders zou dat mn mooiste moment verpesten. Maar juist het feit dat ik even niet aan hem 'mocht' denken, was zo frustrerend dat dat bijna het moment verpeste. En daarbovenop kon ik alleen maar aan hem denken, waarmee we dus weer terug zijn bij het begin van deze cirkel. Zie je het dilemma?
"I'll be home for Christmas"
Ik was aan t begin van mn reis bij mn oudtante Annie en haar man Bryan. Ik had haar toen gezegd dat ik t leuk zou vinden Kerst en Oud en Nieuw bij hen te vieren. Ik was naar t noorden gereisd, had gewerkt, was naar t westen gevlogen en terug naar t zuiden en oosten gereden. Het 'rondje' was af. En ik kwam op 1e kerstdag aan. Toen kwam een tijd van 2 heel verwarrende weken omdat ik zoveel leuke dingen gedaan had en nog steeds aan t doen was, maar ik in mn achterhoofd dacht aan thuis, sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Een periode van het jaar waarin er (toch, ondanks alles) een bepaalde sfeer heerst thuis, die ik nu toch wel miste.
Dit was een periode waarnaar ik toegeleefd had. Ik had iedereen die t vroeg verteld: "I'm going to my great aunt in Collaroy, Sydney, for Christmas and New Year." En toen was t plotseling zo ver, was t minder bijzonder dan wat je ervan verwacht had, is t binnen no-time voorbij en moet je weer verder. Maar wat nu? De plannen waren op. Ik had geld nodig, moest dus gaan werken, maar waar?!? Het kan overal, zo veel keuzes....
En dan struikel je bijna over de oplossing: 2 meiden die ik net ontmoet had in t hostel, en die t ook even niet meer wisten, wilden een auto gaan huren en naar melbourne rijden. Als ik ergens heen moest, zou t toch naar t zuiden zijn, en gaan fruitplukken ergens langs de kust. Ik kon alleen in Tassie fruitpluk plaatsjes vinden die langs de kust lagen. Vanaf waar vertrekt de veerboot? --> Melbourne. De puzzel was compleet. We konden alleen pas een week later vertrekken.
Dus omdat je een paar dagen over hebt, kun je gemakkelijk 1 dag uittrekken om vrijwillig jezelf in t zweet te werken op de onderhoudsdag van een houten, deels dwarsgetuigde, 3-master. Wie weet doe je er nog goede contacten op.. Voor je t weet, ben je daar een week als vrijwillige deckhand een week aan het zeilen in Sydney Harbour met het Operahouse en de Harbour bridge op de achtergrond. Hoezo rotgevoel?!?
Dan begint je trip naar Melbourne. En geloof me of niet, maar de beste tijd van het reizen, (vind ik,) is als je ook daadwerkelijk in je auto of busje op de weg zit. Dus mijn geluk kon niet meer op. We kwamen aan in Melbourne, gingen een dagje uit. Ik had afgesproken met een reisgenote die ik een half jaar niet gezien had, heel veel bijgekletst en heel veel lol gehad. De volgdende dag merk ik dat ik eig weer nergens zin in heb, hang ik 2 uur nietsdoend rond aan de waterkant en lig ik vervolgens op mn bed in mn hostel aan mn notebook te vertellen hoe klote t reizen wel niet kan zijn, dat ik er geen zin meer in heb en naar huis wil.
Maargoed, je plannen zijn nog niet afgerond, je doelen nog niet bereikt, dus je houd even vol, rust een dag uit, zet je gedachten op een rij, schrijft het rotgevoel van je af en bedenkt dat alles over 1,5 weer goed komt als je de veerboot pakt en weer verder trekt. Naar huis gaan zit er niet in, er komen nog zoveel leuke dingen op je pad, je krijgt er spijt van als je nu teruggaat, en bovendien is t in Nederland nu toch veel te koud.
Vervolgens ga je naar een internetcafe en geef je toe aan de rest van de wereld dat reizen toch heel anders is dan wat je ervan verwacht had en dat je iedereen toch wel heel erg mist (af en toe, heel soms, een klein beetje). Nee echt, vooral als alles even te veel is en je erg moe bent van het reizen, alle ervaringen en nieuwe dingen in zo'n korte tijd (een land groter dan Europa een paar keer doorkruisen in 7,5 maand tijd is niet niks..).
Gelukkig is t een stuk makkelijker om dat toe te geven via een weblog ongeveer halverwege je reis, dan achteraf als je terug bent en op je weblog alleen maar positieve verhalen hebt staan... Het doet een beetje onder aan mn trots, maar dat moet dan maar. Het reizen en alle nieuwe ervaringen hebben mij denk ik sterk genoeg gemaakt dat ik dat deukje in mn ego wel aan kan..... :-P
Zo, dat is eruit. En het gaf me tenminste iets om te doen en de tijd mee op te vullen...
Ik hoop (opnieuw) dat ik mn weblog weer wat vaker kan updaten.. maar uit ervaring blijkt dat dat meestal toch niet lukt en t weer een maand later wordt.. we zien wel. Je kan t leven niet altijd beinvloeden. Een beroemde quote (ik weet alleen niet van wie): "Life is what happens to you while you're making other plans", of misschien wel "while you're making no plans at all". Dat laatste is een toevoeging van mijzelf...
Enjoy life!!! Ik weet niet of dat aan jullie gericht is, of meer aan mijzelf, maar geniet er toch maar van! ;)
Liefs, Sanne
-
18 Januari 2008 - 08:17
Jantien:
Heel herkenbaar Sanne!!
Toen wij een jaar aan het reizen waren, was ik wel met Norbert, maar desondanks miste ik ook thuis, droomde ik altijd dat ik even een dagje thuis was om iedereen even te zien. En miste ook heel erg een plekje voor mezelf. Elke keer moest ik alles weer oppakken en lief zijn tegen iedereen om me heen. En afscheid nemen voor lang of kort is nog altijd niet m'n sterkste punt!!
Het heeft absoluut voor en nadelen om te reizen, maar ik denk dat je de gedachte dat het hier koud is en dat als je weer hier bent het echt voorbij is en nooit meer terugkomt (wij denken nog altijd dat we onze reis af gaan maken, maar het is nu 23 jaar verder.....) heel goed vast moet houden.
Balen mag best, als je inderdaad maar een manier vindt om jezelf weer op te peppen.
Hele dikke knuffel!!
jantien -
18 Januari 2008 - 10:13
Marieke:
hee sanne, ik zal hier ook weeres wat plaatsen ipv een mailtje te doen.. hoop dat je nog veel kan genieten in aussie van alles..! natuurlijk zijn er downmomentjes, heb ik pas ook met je over gesproken, maar die horen dr bij om te kunnen weten hoe goed de goeie zijn denk ik ;P Je komt dr wel uit meissie ;) Geniet er nog maar ff van zolang t kan..!! ruilen met een druk blokkend meisje in belgië wil je niet denk ik zo ;P Vive la vie ;P komt allemaal weer goed ;) xxx mieke -
18 Januari 2008 - 10:51
Dodo:
Je kunt niet loslaten wat je niet kent. Een voorwaarde om jezelf te overwinnen, is jezelf te kennen: dit was een spreuk van "de dagelijkse gedachten"waarvan ik elke dag een andere krijg.
vaak erg raak en inspirerend.
Maar ga wel nu nog elke dag genieten en ben je al op zoek naar Studie,stage plaatsen, voor als je in Wageningen onderzoeken moet gaan doen.
lijkt me hartstikke leuk om alvast ergens op te focusen.
ach hier in nederl ,.had je nu misschien wel meegedaan met de snot , kwijl en koorts- golf die hier rond gaat.
nu vandaag 13 gr ."winter?'
ik ben fijn een paar dagen ziek thuis en is eigenlijk ook een soort therapie in onthaasten .Vanaf zondag komt Veerle bij ons wonen voor de periode dat ze een vooropleiding van de KLM doet op Schiphol
en dat is in iedergeval een maand.
Dus dat wordt voor haar even wennen aan het stadsgebeuren het spitsuurreizen etc.
eindelijk even weer zelfstandig opereren zonder pa en ma.
verder alles goed hier ,dus tot de volgende keer,gr Do en Klazien -
18 Januari 2008 - 10:52
Do:
p.s ik heb je nog niet op de tribune van de Australian Open kunnen ontdekken! gr do -
18 Januari 2008 - 13:49
Sanne (muiden):
wat een diepzinnigheid! maar je legt het wel heel goed uit, voel echt met je mee! ga je meteen ff mailen haha, want ook ik heb ff geen zin meer in mn dageijkse bezigheid (studeren) ;p x -
19 Januari 2008 - 02:12
Berta:
hey meissie!
Ja het zit niet altijd allemaal mee he! Ik weet precies wat je bedoelt en we hebben t er ook uitgebreid over gehad. Maar toch denk je over een poosje alleen maar aan de mooie dingen van de great ocean road :) but.. after rain in sunshine!! Ga vandaag achter mn ticket aan en data regelen voor de vlucht naar taiwan en taipei.. nienke gaat dezelfde data dus als je ook met ons meewilt dan zal ik je op de hoogte houden! En niet teveel kopzorgen over alles toetie, je leeft nu en hier dus doe je best om er hier een supertijd van te maken, krijg je nooit weer.. Maar dat weet je! knuffel en c u later xx -
19 Januari 2008 - 11:06
Hendrina:
Lieve Sanne,
Wat mooi dat je ook de andere kant van reizen kan beleven. Oost West Thuis Best? Als je terug in Nederland bent zal je nog wel een terug denken aan alle mooie momenten. En die nare, daar groei je van. We denken hier regelmatig aan je, hoe zal ze het hebben? Zou ze nog terug komen? Ik wens je nog veel mooie ervaringen. Je zal zien dat dit voor de rest van je leven belangrijk blijft. Ik kan uit ervaring mee spreken.
veel groetjes uit een winderig Veere
-
21 Januari 2008 - 16:47
Margie:
Hey Sanne,
Ik herken het gevoel dat je beschrijft rond sinterklaas/kerst. Hier in Amerika heb ik dan wel een familie waar ik nu al bijna 6 maanden woon (toen 5 maanden) dus het is iets anders, maar het gevoel is zeker daar. Die weken waren tot nu toe denk ik mijn donkerste periode hier. Zolang je jezelf bezig houdt en jezelf ook de tijd gunt om over die gevoelens na te kijken, kom je er wel door heen, het is tenslotte een ervaring die je niet snel (of nooit meer) kunt herhalen.
En zoals Marieke zei, zonder down momenten zijn die super momenten lang niet zo super.
Heel veel plezier je laatste 4 maanden.
Groetjes Margie -
02 Februari 2008 - 08:06
Willemijn:
kom nou terug anders ga ik huilen hoor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
