Laatste momentjes en 1e indrukken
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
23 Maart 2008 | Taiwan, Taipei
Mijn 1e berichtje vanuit Azie!!
Want ik ben gisteravond aangekomen in Taipei. Wat nog een hele onderneming was trouwens..
Maar ik zal ff beginnen bij mn laatste weekje in Sydney, mijn laatste weekje in australie. Snif snif :( :(
Om te beginnen dus nog een keer bij Annie en Brian op de koffie geweest, en werd uiteraard gelijk ook uitgenodigd om te blijven voor t avondeten. En toen kwam t moment van afscheid nemen. Dat was toch wel ff zwaar. Ze zijn best verre familie, maar in die paar weken dat ik bij ze gelogeerd heb, hebben we toch zo'n enorme band opgebouwd...
Dat geld trouwens voor alle vriendschappen die in Oz tot stand gekomen zijn. Dat gaat zo snel en makkelijk. En t afscheid nemen is elke keer weer zo zwaar.
Verder nog een paar dagen gezeild, paar keer uitgeweest met kamergenoten van mn hostel (o.a. op St Patricksday, een erg populaire Ierse nationale feestdag die een goed excuus is om iets te veel Guinness te drinken ;-)) en Jonathan (de zoon van Annie en Brian) ontmoet. Heel interessant, aangezien ik hem nog niet eerder ontmoet had...
Maar daarnaast heb ik eigenlijk bizar weinig gedaan en heel veel op mn bed gelegen en zitten lezen in mn rough guide voor Taiwan. Waarvan de meeste info niet eens tot me doordrong omdat ik veel te moe was en te vol van indrukken van de laatste 10 maanden en van de kleine beetjes info over taiwan die wel doordrongen.. Ik was gewoon te lusteloos om iets uit te voeren... De terugslag en kater van de afgelopen 10 maanden....
Toen kwam de dag van nog meer afscheid: van mn vrienden in t hostel, van Deb en Ali van de Svanen die me naar t vliegveld brachten, van Australie, van t bekende, van een land waar ik de mensen gewoon kon verstaan. Op weg naar Taiwan, waar de gangbare taal Mandarin is. Waar ik geen touw aan vast kan knopen. En tot overmaat van ramp spreken ze er ook nog eens geen, of slechts een paar woorden, Engels. Je snapt hoe ik in t vliegtuig zat: ik had bijna liever dat t ding crashte dan dat ik 3 weken in mn eentje in taiwan zou zitten. T zat wel lekker trouwens, meest luxe vliegtuig dat er bestaat: goed eten, goeie service, dekens tegen de koude airco EN --> elke stoel heeft een eigen multimediasystem met muziek, games, films, etc!
Maargoed, naarmate we dichterbij Taipei kwamen werd ik nerveuser. Dat gevoel nam totaal niet af toen ik moest zien uit te vinden welke bus ik naar de stad moest hebben. Geld omwisselen ging gesmeerd, maar de busorganisatie begreep niet naar welk hostel ik wilde en stuurde me naar de buren, die stuurden me weer terug. Toen veranderde ik mn strategie, ik wees de straat aan, ipv het hostel. Dat werkte en de busreis liep gesmeerd. Toen moest ik nog mn weg naar t hostel zien te vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mn kompas (die tot nu toe vaker in steden me weer naar t juiste pad geleid heeft dan out in the bush). Maargoed, dan ben je er nog niet. Heb een paar keer de weg gevraagd, een paar keer naar straatnaambordjes staan staren en ben uiteindelijk een politiebureau ingestapt om te vragen WAAR ik me uberhaubt bevond. Ik dacht: als ik op zn minst maar weet waar ik ben, dan kan ik met de kaart t hostel wel vinden, dat ik overigens nog niet eens geboekt had. Het was een pure gok om naar dat hostel te gaan.
Binnen een minuut nadat ik t politiebureau binnengestapt was, had ik een kop chinese thee in mn hand en waren 2 van de 7 politieagenten die er zaten druk in de weer om andere collegas te bellen die wel goed engels spraken. Ondertussen werd ik aangestaard alsof ik een toerist attractie was, gingen hun gesprekken onder luid gelach waarschijnlijk over mij en werd mn kop thee telkens bijgevuld. Eind van t liedje is dat ik aan de persoon aan de andere kant van de telefoonlijn vertelde waar ik naar op zoek was. Hij gaf aan zn collega door wat t telefoon nr was van t hostel. Die belde vervolgens het hostel, gaf de telefoon terug aan mij en ik kon mn hostel boeken en werd vervolgens bij t politiebureau opgehaald door de eigenaar van t hostel. Omdat t voor hem makkelijker was om ff op en neer te lopen dan om mij een routebeschrijving te geven. Toen ik t politiebureau uitliep riep de politieagent:
WELCOME TO TAIWAN. BYE BYE!! Met een big smile en veel gelach van zn collegas.
Als ik dat zo opschrijf klinkt t allemaal erg eenvoudig.. maar dat was t zeker niet en ik voelde me erg ongemakkelijk en gestresst. Vanmorgen nog steeds een beetje, maar toch al wat minder. Vandaag sightseeing Taipei gedaan: dagpas van de metro, camera in de hand, hop off - klik - hop on... Nee, heb er wel iets meer tijd voor uitgetrokken en ook veel gelopen. Maar heb wel de populairste plekjes in 1 dag kunnen proppen: Taipei 101 (met 509m het hoogste gebouw ter wereld), een aantal tempels, aantal suburbs, nightmarkets. Nog geprobeerd een kasteel te vinden, maar dat was al gesloten, helaas... Oja, en geprobeerd uit te zoeken wat voor treintickets er zijn om mee rond t eiland te reizen.. Nog zo'n onderneming die erg veel moeite en handen-en-voetenwerk kost...
Ondanks alle moeite is t beeld dat ik van Taiwan krijg wel erg goed. De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Word op straat door allerlei mensen aangesproken, mensen willen met me op de foto, de parkjes in de stad zijn gezellig, overal kleine stalletjes en winkeltjes met heel erg lekker eten, 16-20 graden en een prachtig totaal bewolkte lucht met regenwolken (uhum). Wel fijn om alvast een beetje te wennen aan t nederlandse weer... Verder een totaal andere cultuur, wat een heel fijne afwisseling is.. en allemaal een stuk goedkoper dan in Australie of Nederland...
Dat was t voor nu.. Ik vind dat ik wel weer genoeg getypt heb...
Denk dat ik wel iets vaker zal posten nu.. maar we zullen zien..
Foto's komen later, miss pas in nl. Hangt ervan af of ik goede internetcafe's kan vinden...
Tot heel erg snel!!
Liefs, Sanne
Want ik ben gisteravond aangekomen in Taipei. Wat nog een hele onderneming was trouwens..
Maar ik zal ff beginnen bij mn laatste weekje in Sydney, mijn laatste weekje in australie. Snif snif :( :(
Om te beginnen dus nog een keer bij Annie en Brian op de koffie geweest, en werd uiteraard gelijk ook uitgenodigd om te blijven voor t avondeten. En toen kwam t moment van afscheid nemen. Dat was toch wel ff zwaar. Ze zijn best verre familie, maar in die paar weken dat ik bij ze gelogeerd heb, hebben we toch zo'n enorme band opgebouwd...
Dat geld trouwens voor alle vriendschappen die in Oz tot stand gekomen zijn. Dat gaat zo snel en makkelijk. En t afscheid nemen is elke keer weer zo zwaar.
Verder nog een paar dagen gezeild, paar keer uitgeweest met kamergenoten van mn hostel (o.a. op St Patricksday, een erg populaire Ierse nationale feestdag die een goed excuus is om iets te veel Guinness te drinken ;-)) en Jonathan (de zoon van Annie en Brian) ontmoet. Heel interessant, aangezien ik hem nog niet eerder ontmoet had...
Maar daarnaast heb ik eigenlijk bizar weinig gedaan en heel veel op mn bed gelegen en zitten lezen in mn rough guide voor Taiwan. Waarvan de meeste info niet eens tot me doordrong omdat ik veel te moe was en te vol van indrukken van de laatste 10 maanden en van de kleine beetjes info over taiwan die wel doordrongen.. Ik was gewoon te lusteloos om iets uit te voeren... De terugslag en kater van de afgelopen 10 maanden....
Toen kwam de dag van nog meer afscheid: van mn vrienden in t hostel, van Deb en Ali van de Svanen die me naar t vliegveld brachten, van Australie, van t bekende, van een land waar ik de mensen gewoon kon verstaan. Op weg naar Taiwan, waar de gangbare taal Mandarin is. Waar ik geen touw aan vast kan knopen. En tot overmaat van ramp spreken ze er ook nog eens geen, of slechts een paar woorden, Engels. Je snapt hoe ik in t vliegtuig zat: ik had bijna liever dat t ding crashte dan dat ik 3 weken in mn eentje in taiwan zou zitten. T zat wel lekker trouwens, meest luxe vliegtuig dat er bestaat: goed eten, goeie service, dekens tegen de koude airco EN --> elke stoel heeft een eigen multimediasystem met muziek, games, films, etc!
Maargoed, naarmate we dichterbij Taipei kwamen werd ik nerveuser. Dat gevoel nam totaal niet af toen ik moest zien uit te vinden welke bus ik naar de stad moest hebben. Geld omwisselen ging gesmeerd, maar de busorganisatie begreep niet naar welk hostel ik wilde en stuurde me naar de buren, die stuurden me weer terug. Toen veranderde ik mn strategie, ik wees de straat aan, ipv het hostel. Dat werkte en de busreis liep gesmeerd. Toen moest ik nog mn weg naar t hostel zien te vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mn kompas (die tot nu toe vaker in steden me weer naar t juiste pad geleid heeft dan out in the bush). Maargoed, dan ben je er nog niet. Heb een paar keer de weg gevraagd, een paar keer naar straatnaambordjes staan staren en ben uiteindelijk een politiebureau ingestapt om te vragen WAAR ik me uberhaubt bevond. Ik dacht: als ik op zn minst maar weet waar ik ben, dan kan ik met de kaart t hostel wel vinden, dat ik overigens nog niet eens geboekt had. Het was een pure gok om naar dat hostel te gaan.
Binnen een minuut nadat ik t politiebureau binnengestapt was, had ik een kop chinese thee in mn hand en waren 2 van de 7 politieagenten die er zaten druk in de weer om andere collegas te bellen die wel goed engels spraken. Ondertussen werd ik aangestaard alsof ik een toerist attractie was, gingen hun gesprekken onder luid gelach waarschijnlijk over mij en werd mn kop thee telkens bijgevuld. Eind van t liedje is dat ik aan de persoon aan de andere kant van de telefoonlijn vertelde waar ik naar op zoek was. Hij gaf aan zn collega door wat t telefoon nr was van t hostel. Die belde vervolgens het hostel, gaf de telefoon terug aan mij en ik kon mn hostel boeken en werd vervolgens bij t politiebureau opgehaald door de eigenaar van t hostel. Omdat t voor hem makkelijker was om ff op en neer te lopen dan om mij een routebeschrijving te geven. Toen ik t politiebureau uitliep riep de politieagent:
WELCOME TO TAIWAN. BYE BYE!! Met een big smile en veel gelach van zn collegas.
Als ik dat zo opschrijf klinkt t allemaal erg eenvoudig.. maar dat was t zeker niet en ik voelde me erg ongemakkelijk en gestresst. Vanmorgen nog steeds een beetje, maar toch al wat minder. Vandaag sightseeing Taipei gedaan: dagpas van de metro, camera in de hand, hop off - klik - hop on... Nee, heb er wel iets meer tijd voor uitgetrokken en ook veel gelopen. Maar heb wel de populairste plekjes in 1 dag kunnen proppen: Taipei 101 (met 509m het hoogste gebouw ter wereld), een aantal tempels, aantal suburbs, nightmarkets. Nog geprobeerd een kasteel te vinden, maar dat was al gesloten, helaas... Oja, en geprobeerd uit te zoeken wat voor treintickets er zijn om mee rond t eiland te reizen.. Nog zo'n onderneming die erg veel moeite en handen-en-voetenwerk kost...
Ondanks alle moeite is t beeld dat ik van Taiwan krijg wel erg goed. De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Word op straat door allerlei mensen aangesproken, mensen willen met me op de foto, de parkjes in de stad zijn gezellig, overal kleine stalletjes en winkeltjes met heel erg lekker eten, 16-20 graden en een prachtig totaal bewolkte lucht met regenwolken (uhum). Wel fijn om alvast een beetje te wennen aan t nederlandse weer... Verder een totaal andere cultuur, wat een heel fijne afwisseling is.. en allemaal een stuk goedkoper dan in Australie of Nederland...
Dat was t voor nu.. Ik vind dat ik wel weer genoeg getypt heb...
Denk dat ik wel iets vaker zal posten nu.. maar we zullen zien..
Foto's komen later, miss pas in nl. Hangt ervan af of ik goede internetcafe's kan vinden...
Tot heel erg snel!!
Liefs, Sanne
-
23 Maart 2008 - 16:21
Betsie:
hoi sanne hier regen sneeuw 4 graden lijkt wel kerst in plaats van pasen geniet er nog maar van je vakantie -
23 Maart 2008 - 17:01
Inte:
Hey Sanne,
Fijne Paas in Taiwan! Hier is het weer helemaal van slag, heb gister avond nog een sneeuwballen gevecht gehouden met mijn broertje in Renesse :S Nog even heel veel plezier en dan zie ik je snel weer als je terug bent :)
Liefs, Inte. -
23 Maart 2008 - 17:06
Jacinda:
Heej Sanne,
Leuk om nog even in een ander land rond te kijken. Veel plezier nog de laatste weken en tot in Nederland maar weer.
xxx-jes Jacinda -
24 Maart 2008 - 05:26
Tess:
Beetje jammer dat je de aussie grond achter gelaten hebt! Veel plezier met het reizen nog en natuurlijk ook weer thuis!!
xx Tess -
24 Maart 2008 - 10:38
Vera:
hoi Sanne,
Leuk dat je nog even(!?), haha, Azie doet. En gelijk al bekend bij de politie!
Oma is dit weekend (pasen) bij mij geweest en volgt je avonturen per printje. Alles goed hier. We hebben een witte pasen, sneeuw en kou, nou ja! Je mist dus niks.
Groetjes,
Vera Koenen -
24 Maart 2008 - 22:28
Jantien:
Wat herkenbaar, dat gevoel van: "wat was er ook alweer, waarom ik dacht dat ik dit leuk zou vinden...., hummmm"
Nog even lekker genieten, want zoals je al kan lezen hebben wij sneeuwballen gooiend eieren gezocht vanochtend!!
Zoen en veel plezier, Jantien
En je moet ook maar even niet denken aan die arme Paastrainers op de Gudsekop.... -
25 Maart 2008 - 23:43
RH:
leuk om al je belevenissen van hier te mogen volgen met zoals al vermeld een wat vreemde pasen hiero en jij nog even aan de andere kant van de wereld een nog heel andere cultuur te bezoeken...ben beniewd:
succes en tot ziens/hoors
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
