Als een paard de stal ruikt, loopt het harder...

De afgelopen week is weer heel bewogen voorbij gevlogen. Ofwel: ik heb weer zoveel (geks) meegemaakt.

Vanuit Hualien ging ik op zondag met de bus naar Taroko Gorge / Taroko National Park met 2 meiden uit Alaska, uit mn hostel. Dat was prachtig. 1 hike gedaan van een aantal km naar watervallen, waaronder een watervalgordijn (!) in een erg donkere tunnel. Om daar te komen moesten we door een aantal andere tunnels hiken, waarvan er 1 zoo pikzwart was dat je LETTERLIJK geen hand voor ogen zag. Wij hadden uiteraard geen zaklamp bij ons, dus voetje voor voetje langs de handrail kwamen we aan de andere kant.
Helaas was dat de enige hike van betekenis die we konden doen, want de bus terug ging slechts 4x per dag en het werd ons afgerade om te mikken op de laatste, aangezien die vaak niet kwam opdagen. Dus wij gingen met de een-na-laatste om 16.40u terug. Het was toen al zo uitgestorven in dat toeristendorpje in het midden van het park, dat we gelijk begrepen waarom de laatste bus vaak gewoonweg niet reed.

De volgende dag weer in de trein, naar Taitung, waarvandaan ik een dag later naar Lydao Island wilde gaan om te snorkelen en de hete ZOUTwaterbron te bezoeken (waarvan er maar 2 (!) bekend zijn ter wereld!). Maar die dinsdag was het bewolkt en regenachtig en de boot was toch wel een stukkie duurder dan ik had gedacht. Dus ik hopte weer in de trein op weg naar Kaohsiung. Zo zat ik dus plotseling binnen 2 dagen urenlang in de trein en crosste ik het halve eiland over. Dat voelde erg abrupt, maar ik was wel blij dat ik ff wat kilometers gemaakt had.

Mijn (woens)dag in Kaohsiung, de 2e grootste stad van Taiwan, werd de ergste rampendag die ik ooit gehad heb. (Misschien is dat achteraf gezien een beetje overdreven, maar toen voelde het wel zo...)
Om te beginnen werd ik in een park net buiten de stad gebeten door een aap! (Nee pa, dit keer geen schaap. Fijn dat je me ff herinnert aan dat voorval van 15 jaar geleden...) Erg geschokt was het enige dat ik kon denken: "HELP, HOE VIND IK IN HEMELSNAAM HIER EEN ZIEKENHUIS?!?" en "SHIT, MISSCHIEN HEEFT DAT BEEST WEL ENGE ZIEKTES!". Erg veel pijn deed het niet eens. Gelukkig waren er 3 lieve dames die me naar een medisch centrum brachten, waarvandaan ze een ambulance belden. Inmiddels had een andere lieve vrouw een verzachtende Aloe Gel op de wond gesmeerd. (Ondanks mn paniek kon ik nog wel opmerken dat het Herbalife logo erop stond...!!!) Het ziekenhuis bezoek verliep moeizaam, maar uiteindelijk had ik dan mn hand in t verband, een zalfje en pleisters, en 3 soorten medicijnen en antibiotica.
Ik besloot de namiddag leuk te besteden en naar een mooi lotusmeer te gaan iets naar het noorden. In de trein ernaartoe verloor ik mn telefoon en toen ik bij het meer kwam was het leeg! Drooggelegd voor werkzaamheden. Zoals erg veel in Kaohsiung trouwens. Hier vinden namelijk de World Games plaats in 2009. (Iets anders dan de Olympische spelen? In ieder geval iets groots...)
Vervolgens , terug bij het centraal station, pakte ik de verkeerde bus naar mn hotel. Dus ipv 20 minuten, koste het me ruim 1,5 uur. En last but not least, viel bij de supermarkt mn flesje sinaasappelsap kapot op de grond waardoor ik een nieuwe moest kopen. Dat was op zich niet zo'n ramp, maar je kan je voorstellen dat ik t toen aardig gehad had voor die dag.

De volgende dag ging gelukkig weer beter en begon bij de gevondenvoorwerpen op het station. Ze hadden mn telefoon gevonden. *zucht* Grote opluchting. Toen hop weer in de trein, nu naar Tainan (de 4e grootste stad), om daar wat Nederlandse historie (de minime overblijfselen van 2 forten) te bezichtigen die namiddag en de volgede ochtend (vrijdag).

Vrijdag was Tomb Sweeping Day, een nationale vrije dag. Dus mijn plan om naar de Alishan scenic railway te gaan viel in het water omdat het overvol was met Taiwanese mensen op hun lange vrije weekend. Ik ging dus maar gelijk door naar de volgende grote stad, Taichung. Door dat grapje zat ik opnieuw in het donker in de trein en kwam ik weer laat in de avond (om 20.15u) aan zonder dat ik een hotel had. Gelukkig had ik die dit keer snel gevonden.

Zaterdag ben ik door Jasmine, mn duikmaatje uit Cairns, rondgeleid door haar woonplaats Taichung. Achterop de scooter kriskras door de stad crossen tussen, voor mijn doen, iets te veel andere scooters, auto's en bussen. Die allemaal alleen maar VOOR zich kijken en niet naast of achter zich. Taichung was niet erg interessant, zijnde de 3e grootste stad en dus erg vol en druk. Hoewel minder druk en veel relaxter dan Taipei of Kaohsiung. Het was wel erg leuk om Jasmine weer te zien.

Vandaag was een dag van grote chaos en erg veel abrupte beslissingen. Hier komt ook de uitdrukking die mn titel vormt om de hoek kijken.
Om te beginnen belde ik vanmorgen China Airlines om te checken of er niet een vlucht eerder was. (Ik kan namelijk echt niet langer wachten om naar huis te gaan.) Die waren er.... Ik had vannacht nog in het vliegtuig kunnen zitten, maar dat vond ik wel erg abrupt. Dus ik koos voor dinsdag avond. (Ben dus woensdagochtend terug in Nederland.)
Toen veranderde ik van mn hotel bij t station naar een goedkoper hostel buiten het centrum. Maar toen ik daar aankwam, bleek dat het wel erg ver was en dat er echt NIKS te beleven was. Ik kon niet eens een supermarkt vinden voor mn lunch. Bovendien besefte ik dat Alishan railway en Sun-moon lake (die ik nog ff in de laatste 2 dagen wil proppen) vanaf daar te ver weg waren. Ik zat terwijl ik dit verslag schreef (om 19.30) dus nog in de trein op weg terug naar het zuiden, naar het beginpunt van de scenic railway. Zodat ik morgenochtend om de trein van 9.00u te halen om 7u kan opstaan, ipv om 5u. Er gaan namelijk maar 2 treinen per dag. Als ik die van 13.30u zou nemen, dan zou ik niet meer dezelfde dag terug kunnen.

Om dinsdag ochtend bij Sunmoon lake te komen, wordt een stuk gemakkelijker. Die treinen gaan veel vaker. En dan heb ik nog ruim de tijd om op tijd bij het vliegveld te komen, aangezien mijn vlucht pas om 22.30 is.. (Die zin is vooral gericht aan jou, mam.) Maak je geen zorgen, ik zorg er echt wel voor dat ik die vlucht haal!!! Taiwan is een klein land, en de treinen zijn snel.... Hoewel dat ervan afhangt welke trein je neemt.


Dus....
Dat waren mijn avonturen in Taiwan, waarmee mijn reis en avontuur van bijna 11 maanden erop zit. Want over 3 daagjes ben ik thuis.

Dat gezegde van het paard en de stal is trouwens wel ongelofelijk waar. Ik rende inderdaad sneller de laatste tijd. Van Luodong gelijk door naar Hualien, van Taitung toch in 1x naar Kaoshiung, van Kaoshiung naar Taichung. Om maar zo snel mogelijk dichter bij dat vliegveld te komen. Ik was de laatste paar weken ook ongelofelijk moe. Maar nu ik nog maar 2 dagen hoef te wachten ipv 7, heb ik opeens weer meer energie..
Dat bewijst ook maar weer dat 'energie hebben ergens voor' echt iets mentaals is, en niet zo zeer fysiek.. (Hoewel dat natuurlijk niet zo zwart-wit is als ik het hier stel...)

Wat een wijsheden. Ik heb het gevoel dat ik erg veel geleerd heb in het afgelopen jaar. Zoveel ervaringen rijker, zoveel dingen tegengekomen (waaronder mezelf). Deze reis is totaal niet geweest wat ik ervan verwacht had, maar het heeft zeker wel het effect gehad waar ik op gehoopt had! Een enorme persoonlijke groei.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie support! Want zonder jullie berichtjes, mailtjes smsjes en krabbeltjes had ik het niet kunnen doen. Het geeft elke keer weer zo'n energie boost om berichtjes te lezen van mensen van wie ik al lang niks gehoord heb, te zien dat jullie mn verhalen echt lezen, dat er een publiek is voor alles dat ik schrijf, dat ik niet zomaar tegen de muur sta te lullen. Het is erg fijn om te horen dat jullie genieten van mijn verhalen, (denken te) begrijpen waar ik doorheen ga, of om gewoon te horen hoe t met jullie gaat of wat voor weer het is in Nederland.
Dankjulliewel!!

Voor de laatste (of misschien een-na-laatste) keer:
Veel liefs, Sanne