Zoefff, weer een maand verder...

Of zo dan:
Zoefff, zo in een flits 10 maanden Australische, easygoing backpacker lifestyle voorbij gevlogen!!
Waar is de tijd gebleven?!?

Want ja, mn reis zit er bijna op. Ik heb besloten om iets eerder dan gepland naar het kleine, platte, overvolle, koude kikkerlandje op het Noordelijk halfrond terug te komen. (Nu ik dat zo opschrijf vraag ik me af waarom ik uberhaubt terug kom.) De reden is dat ik iets langer dan 2 maandjes wil hebben om thuis te komen, familie en vrienden weer te zien, een plakboek oid te maken, papierwerk te regelen, enz. voordat de zomer begint en ik in september het drukke (?) studentenleven in duik. Bovendien heb ik er inmiddels nog 2 ongelofelijke en onvergetelijke trips opzitten, waarmee ik mn rondje Oz (bijna) helemaal voltooid heb en zo perfect als maar kan afsluit. (Zo meer daarover.) EN ik ben weer bijna platzak, helaas alleen figuurlijk want mijn rugzak weegt nu een achterlijke 26 kg!! Het is verbazingwekkend hoe je ongemerkt zoveel extra spullen meesleept op den duur...!!

Ik vlieg as zaterdag(22/03) van hier (=Sydney) naar Taipei voor 3 weekjes Taiwan en daarna via een korte stopover in Bangkok naar Schiphol. Hopelijk op 12 april samen met Berta en Nienke, maar waarschijnlijk op de 13e, aangezien er al een wachtlijst was van 37 mensen voor de 12e..

Dat t er allemaal nu bijna op zit, geeft me een heel tweezijdig gevoel. Ik heb enerzijds heel veel zin om naar huis te gaan, iedereen weer te zien en te gaan studeren. Maar anderzijds laat ik hier veel vrienden achter (wie weet voor hoe lang?), en een lifestyle waar ik tot 10 maanden geleden alleen maar van kon dromen en die ik het liefst de rest van mijn leven wil houden. Dat is zeker niet de lifestyle van het backpacken en toeristische trekpleisters, maar vooral ................. I dont know... Life?!? Het is erg moeilijk uit te leggen. Je moet t zelf gezien, gehoord, geroken, gevoeld, geproefd, ervaren en geleefd hebben om het volledig te kunnen begrijpen. Het is gewoon "wwwwauw", ja inclusief die lange aanloop. Je leeft er erg lang naar toe (wwww) en plots is t voorbij (auw)... Dat doet pijn.

Maargoed, wat zijn dan die 2 trips dan?
Vanaf Hobart vloog ik naar Adelaide, met de bus naar Cape Jervis, vanwaar ik met de boot naar Kangaroo Island ging. Daar werd ik opgehaald door mn nieuwe wwoof host Cathrine met een 4WD. (Als ik die dag ook nog met de trein gereisd had, had ik alle vervoersmogelijkheden gehad..!!) Kangaroo Island was voor mij 1 van de beelden die ik had bij Australie, ik moest en zou daarnaartoe. Gelijk vanaf het eerste moment was dan ook al duidelijk waarom! Het eiland is waanzinnig!
Het begon al direct nadat ik van de boot af kwam met het zien van dolfijnen vlak voor de kust! Wat er ook gebeurde, mijn trip kon niet meer stuk. Maar de rest van mn week was net zo gaaf (en onmogelijk om te beschrijven). 's morgens 4uurtjes werken: hekken weghalen of juist plaatsen, stuk paddock voorbereiden zodat er bomen geplant kunnen worden, moestuin bemesten met de schapenstront die we de dag ervoor bij een boer aan de andere kant van t eiland opgehaald hadden, hooibalen verspreiden in een andere moestuin, etc, etc. 's middags en 's avonds de tijd om te wandelen, het eiland te verkennen, te genieten van Pelican Lagoon, naar het strand om te bodyboarden of bodysurfen (bij dat laatste gebruik je je lichaam dus als board!! zo stoer!), of gewoon lekker op de veranda een boek te liggen lezen. Of een keer om 6u opstaan om vlak voor 7u, vlak voor zonsopkomst, op Pelican Lagoon in een kano te zitten met Cat en de 2 poedels (puppy Peppi, 7mnd en oud baasje Parqui 14j)...

Cat was ook geweldig: een heel actieve en gezonde vrouw van begin 60 die 3 weken voor ik kwam haar ribben gebroken had tijdens het bodyboarden. Nou dat zegt genoeg geloof ik! Hoewel ik daaraan moet toevoegen dat ze niet altijd zo gezond en actief was. Haar lever is heel erg aangetast door oorzaken waar ze zelf niets aan kon doen, waardoor ze hyperallergies en overgevoelig is voor bijna alles. Dat betekende dat ik niks van mijn eigen douche en toiletspullen kon gebruiken, zelfs geen tandpasta, deo, of lipbalsem. Alles moest in een plasticzak in een doos in de schuur. Toen ik die na een week weer ophaalde en opendeed kon ik me heel goed voorstellen waarom dat haar systeem zo aantast: het leek wel alsof ik een parfumerie binnengestapt was! Haar organische spul was erg goed, hoewel de tandpasta ff wennen was en ik blij was toen ik in Adelaide mn eigen spul weer kon gebruiken. :-P

Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, over ongelofelijke stranden, erorme hoeveelheden kangaroes, zeeleeuwen, Nigel, leeftijdsverschillen die nergens meer toe doen, gezond eten, kippen, eenden, adelaars, pelikanen, vroeg opstaan, hitte, vliegen, druiven, water, verhalen van Cat, verhalen van Nigh, over boeddisme, aboriginals, kangaroo island, en nog veel meer. Maar dan zou ik hier nog uren zitten. Ik denk dat ik wel heb kunnen overbrengen dat dit een onvergetelijke indruk heeft achtergelaten.....

Mijn paar dagen in de gezellig en ongehaaste stad Adelaide sla ik voor t gemak maar ff over, hoewel daar ook veel te veel over te vertellen is. Over Fringe festivals, random ontmoetingen, een stel gozers die mn net-voor-een-paar-dollar-gekochte, halflege fles water voor 10 dollar wilden kopen, streetperformers, zoektocht naar t laatste hostel in de stad met een vrij bed, en nog meer gekkigheid.

Om gelijk door te gaan naar mijn 10-daagse tour met Heading Bush door The Real Outback van Oz. De allerbeste en meest onvergetelijke tour die ik gedaan heb in de laatste 10 maanden... Zelfs het feit dat we met 5 nederlanders en 2 belgen waren kon de pret niet drukken. Verder een Koreaan, een Engelse en een Amerikaanse Duitser. En onze tourguide Gus! De route was van Adelaide via de Flinders Ranges, Wilpena Pound, Iga Warta (aboriginal community), Leigh Creek (koolmijnstadje), Lake Eyre (droog zoutmeer, het grootste meer van oz), verlaten treinstations van het oude (Af)ghan spoor, William Creek (kleinste dorp van oz, +/- 6 inwoners), Coober Pedy (Opalmijn stad die grotendeels ondergronds is), Painted Dessert, Oodnadatta, Dalhousie hotsprings (waterhole met een temperatuur van 36 graden!!), Mt. Dare homestead (boerderij die tevens de enige benzinepomp, hotel, restaurant, pub en supermarkt is voor de volgende 300 km), het Geografische centrum van oz (waar nauwelijks ooit iemand komt omdat t 12km dirtroad van de snelweg afligt, die eveneens dirtroad is...), Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon naar Alice Springs.

Voor hen die het niet meer volgen, het komt neer op: in een 4WD over dirtroads racen door de middle-of-nowhere met 8 mensen achterin en 3 mensen voorin gestouwd en een 4WD-trailer met alle bagage, kookspullen, eten etc erachter (ongelofelijk hoeveel je in zo'n trailer kwijt kunt!!), slapen op plaatsen waar nog nooit iemand geslapen heeft, in een swag (zie foto's) onder de sterrenhemel, die je voor t eerst in je leven echt kan zien omdat er in de wijde omgeving (lees honderden (!) kms) geen lichtvervuiling is, koken op een kampvuur, 'naar de wc' in de bush (als je moet schijten neem je de shitshovel (=schep) mee om een gat te graven), 'douchen' in waterholes, creeks (als je er een weet te vinden die niet droog staat) of bronnen waar grondwater omhoog komt (zoals bij Dalhousie waar het water 36 (!!) graden is, zo warm als een heet bad! Magic!!), rood zand om je heen zover als je kunt kijken (en dat is soms heel erg ver!), kangaroes, emoes, wilde dromedarissen (die ze hier overigens 'camels' noemen, om t moeilijk te maken), wilde paarden, wedge-tailed eagles (ik moet daar echt eens de vertaling voor vinden.. ;-)), wandeltochten van 3-4h lang de berg op en af over tracks die uit de bergwand gevormd zijn (met minstens 2 liter water bij je, liefst 3L), aboriginal creation stories (verhalen over hoe de aarde gecreeerd is volgens de overlevering van het oudste volk ter wereld), didgeridoo spelen rond t kampvuur, waar ik al aardig goed in ben (al zeg ik t zelf), maar lang niet zo goed als onze tourguide Gus, een gezellige, rasechte ozzie die ongelofelijk veel wist te vertellen over letterlijk alles dat we in die 10 dagen gezien hebben.

Dat alles is de hele wereld voor 10 dagen lang. Er bestaan geen andere mensen naast de 11 van de tour. Totdat je bij Uluru komt. Je krijgt zowat een cultuurshock van alle tourbussen die je ziet. Dat was haast een grotere bezienswaardigheid dan de rots zelf, die veel aan zn magie onderdoet vanwege het overschot aan toerisme... Maar de echte cultuurshock komt pas als je Alice springs inrijdt: stoplichten, asfalt, auto's, huizen, mensen (!), winkels, wc's waarbij je eraan moet denken om de deur dicht te doen en op een knopje te drukken voordat je weg loopt en vervolgens je handen kunt wassen in een wasbak....

Dit was met recht de beste tour die ik ooit gedaan heb, de beste indruk van Oz, de echte outback, woestijn, het echte australie. Aangezien het grootste deel van het land er zo uitziet!!! Ik ben erg blij dat ik deze tour gedaan heb en dat ik op deze manier mn trip door oz kan afsluiten.

Ik ben net een weekje geleden van Alice Springs teruggevlogen naar Sydney, en over een weekje vlieg ik dus naar Taipei. Daar heb ik ook erg veel zin in. Hoewel ik t veel enger/spannender vind om 3 weekjes daar rond te gaan reizen, dan dat ik t vond om voor een jaar naar australie te gaan..... Intussen nog een paar daagjes zeilen op Svanen, nog een keer bij mn oudtante op bezoek, en misschien nog een keer foto's uploaden... Daar heb ik nu geen tijd meer voor...

Tot alweer heel snel!!
Liefs sanne