<> "Reizen, waarom?!?"

Reizen is toch niet altijd rozengeur en maneschijn, daar zal iedere reiziger/backpacker het wel met me over eens zijn. Zeker als je voor (bijna) een jaar weg bent.

Hier een paar algemene, potentiele, downmomenten:
- Op t 1e begin --> alles is nieuw, eindelijk weg van huis, eindelijk je droom waarmaken, maar toch ook nog maar net weg van huis en al het bekende.
- geen plan/doel hebben --> "Wat doe ik in hemelsnaam hier?!?"
- in je eentje zijn --> alleen is toch ook maar zo alleen
- nieuwe vrienden achter laten --> telkens weer afscheid nemen, voor even of voorgoed, je weet t nooit
- weg zijn van huis, (ex)vriend(in), vrienden

Reizen is vermoeiend: elke keer weer nieuwe omgeving, nieuwe mensen, elke keer je verhaal weer opnieuw vertellen. elke keer weer nieuwe indrukken, nieuwe plaatsen, elke keer weer toeristisch doen.

Contact met thuis is anders, voor je downmomenten heb je echt andere reizigers nodig, want thuis kunnen ze niet of maar moeilijk begrijpen wat je meemaakt. Tuurlijk, het helpt om naar huis te bellen, want zij proberen je op te beuren. Maar alleen je mede-reizigers herkennen het gevoel en hebben t zelf ook (gehad).

Want zelfs de mooiste momenten kunnen heel eenzame, verdrietige en frustrerende gevoelens opleveren. Zoals toen ik langs de great ocean road reed, echt met recht de prachtigste kustlijn van australie. Het was spectaculair mooi, maar op hetzelfde moment was mijn relatie met Tim op een diepste punt beland en kon ik alleen maar aan hem denken en willen dat hij het moois ook kon zien. Dat we het samen konden ervaren. Weten dat hij zich klote voelde en dat ik de beste tijd van mn leven zou moeten hebben, gaf me zo'n rot- en schuldgevoel, dat ik niet de beste tijd van mn leven kon hebben. Maar hoe kon ik me niet gelukkig voelen op zo'n toppunt van mn reis door Oz?!? Ik moest Tim even uit mn hoofd zetten, anders zou dat mn mooiste moment verpesten. Maar juist het feit dat ik even niet aan hem 'mocht' denken, was zo frustrerend dat dat bijna het moment verpeste. En daarbovenop kon ik alleen maar aan hem denken, waarmee we dus weer terug zijn bij het begin van deze cirkel. Zie je het dilemma?

"I'll be home for Christmas"
Ik was aan t begin van mn reis bij mn oudtante Annie en haar man Bryan. Ik had haar toen gezegd dat ik t leuk zou vinden Kerst en Oud en Nieuw bij hen te vieren. Ik was naar t noorden gereisd, had gewerkt, was naar t westen gevlogen en terug naar t zuiden en oosten gereden. Het 'rondje' was af. En ik kwam op 1e kerstdag aan. Toen kwam een tijd van 2 heel verwarrende weken omdat ik zoveel leuke dingen gedaan had en nog steeds aan t doen was, maar ik in mn achterhoofd dacht aan thuis, sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Een periode van het jaar waarin er (toch, ondanks alles) een bepaalde sfeer heerst thuis, die ik nu toch wel miste.
Dit was een periode waarnaar ik toegeleefd had. Ik had iedereen die t vroeg verteld: "I'm going to my great aunt in Collaroy, Sydney, for Christmas and New Year." En toen was t plotseling zo ver, was t minder bijzonder dan wat je ervan verwacht had, is t binnen no-time voorbij en moet je weer verder. Maar wat nu? De plannen waren op. Ik had geld nodig, moest dus gaan werken, maar waar?!? Het kan overal, zo veel keuzes....

En dan struikel je bijna over de oplossing: 2 meiden die ik net ontmoet had in t hostel, en die t ook even niet meer wisten, wilden een auto gaan huren en naar melbourne rijden. Als ik ergens heen moest, zou t toch naar t zuiden zijn, en gaan fruitplukken ergens langs de kust. Ik kon alleen in Tassie fruitpluk plaatsjes vinden die langs de kust lagen. Vanaf waar vertrekt de veerboot? --> Melbourne. De puzzel was compleet. We konden alleen pas een week later vertrekken.
Dus omdat je een paar dagen over hebt, kun je gemakkelijk 1 dag uittrekken om vrijwillig jezelf in t zweet te werken op de onderhoudsdag van een houten, deels dwarsgetuigde, 3-master. Wie weet doe je er nog goede contacten op.. Voor je t weet, ben je daar een week als vrijwillige deckhand een week aan het zeilen in Sydney Harbour met het Operahouse en de Harbour bridge op de achtergrond. Hoezo rotgevoel?!?

Dan begint je trip naar Melbourne. En geloof me of niet, maar de beste tijd van het reizen, (vind ik,) is als je ook daadwerkelijk in je auto of busje op de weg zit. Dus mijn geluk kon niet meer op. We kwamen aan in Melbourne, gingen een dagje uit. Ik had afgesproken met een reisgenote die ik een half jaar niet gezien had, heel veel bijgekletst en heel veel lol gehad. De volgdende dag merk ik dat ik eig weer nergens zin in heb, hang ik 2 uur nietsdoend rond aan de waterkant en lig ik vervolgens op mn bed in mn hostel aan mn notebook te vertellen hoe klote t reizen wel niet kan zijn, dat ik er geen zin meer in heb en naar huis wil.
Maargoed, je plannen zijn nog niet afgerond, je doelen nog niet bereikt, dus je houd even vol, rust een dag uit, zet je gedachten op een rij, schrijft het rotgevoel van je af en bedenkt dat alles over 1,5 weer goed komt als je de veerboot pakt en weer verder trekt. Naar huis gaan zit er niet in, er komen nog zoveel leuke dingen op je pad, je krijgt er spijt van als je nu teruggaat, en bovendien is t in Nederland nu toch veel te koud.

Vervolgens ga je naar een internetcafe en geef je toe aan de rest van de wereld dat reizen toch heel anders is dan wat je ervan verwacht had en dat je iedereen toch wel heel erg mist (af en toe, heel soms, een klein beetje). Nee echt, vooral als alles even te veel is en je erg moe bent van het reizen, alle ervaringen en nieuwe dingen in zo'n korte tijd (een land groter dan Europa een paar keer doorkruisen in 7,5 maand tijd is niet niks..).
Gelukkig is t een stuk makkelijker om dat toe te geven via een weblog ongeveer halverwege je reis, dan achteraf als je terug bent en op je weblog alleen maar positieve verhalen hebt staan... Het doet een beetje onder aan mn trots, maar dat moet dan maar. Het reizen en alle nieuwe ervaringen hebben mij denk ik sterk genoeg gemaakt dat ik dat deukje in mn ego wel aan kan..... :-P

Zo, dat is eruit. En het gaf me tenminste iets om te doen en de tijd mee op te vullen...
Ik hoop (opnieuw) dat ik mn weblog weer wat vaker kan updaten.. maar uit ervaring blijkt dat dat meestal toch niet lukt en t weer een maand later wordt.. we zien wel. Je kan t leven niet altijd beinvloeden. Een beroemde quote (ik weet alleen niet van wie): "Life is what happens to you while you're making other plans", of misschien wel "while you're making no plans at all". Dat laatste is een toevoeging van mijzelf...

Enjoy life!!! Ik weet niet of dat aan jullie gericht is, of meer aan mijzelf, maar geniet er toch maar van! ;)
Liefs, Sanne